Tarih ve Roman

Kandilli, Adile Sultan Sarayı

Tarihsel olayların bilinmeyen yanlarını açığa çıkarmak mı, yoksa tarihsel bir zemin üzerinde, estetiğin olanakları içinde, insani hakikatle yüzleşmek mi? Roman yazarının niteliği bunlardan hangisini seçtiğine bakınca anlaşılır. Romancının bu konudaki seçimi onu ya iktidar söylemine ya da her türlü iktidardan bağımsız olmaya ihtiyaç duyan estetiğin diline götürecektir.

Konusu “geçmiş zaman” olan kurmacada sanatı öne çıkarmak ve tarih tezi öne sürmemek romancıya, estetiğe boş verip “tarih bildirisi” yazmak ise ideologa işaret eder. Şüphesiz bu iki tutum da politiktir ve birbirine taban tabana karşıttır. Hatta daha ileri giderek şunu söyleyeyim, tarih zemini üzerinde insanla ve estetikle uğraşanlar özgürlükten; tez öne sürenler despotizmden yana tercihlerini kullananlardır.

Devamı K-24 Her ŞEY sekmesindedir.

http://t24.com.tr/k24/yazi/tarih-ve-roman,361

Geçmişi Anlatınca Tarihi Roman Olmaz

Ayvazovski, 1887

Röportaj:

EREN BAŞAĞAN

‘Zaman Yeli’, Dimitri ve Leon’un efsaneye dönüşen sıradışı hikâyesini anlatıyor. Aynı zamanda Anadolu’nun da hikâyesi diyebilir miyiz buna?

Geçmişte olup biten tarihsel olayları “açıkladığını”, “çok iyi araştırarak gerçekleri anlattığını” söyleyen yazar, pek de romancı sayılmaz.

Romancı, geçmiş dünyayı çok iyi araştırıp öğrense de, o geçmişte yaşayan insanın yaşarken gördüklerini, dokunduklarını, sevdiklerini hayal eden kişidir. Anlattığı insanın öyküsünü kurar, duygularını açığa çıkarır ve geçmiş zamanı yalnızca dekor olarak kullanıp insanlığımızı, bilmediğimiz bir yanımızı keşfeder.

O yüzden ben Ressam Dimitri’yi bütün kilise ressamlarını kendi varlığında toplamış bir kişi olarak değil, tutkuları özlemleri olan, sorunlarıyla ilerleyen bir “yalnız kişi” halinde gördüm. Yanında ise başka bir yalnız kişi olmalıydı: Leon. O bir latin askeridir ve Baba İshak isyancıları tarafından kör edilmiştir. Gözlerini (İsa’nın körü iyileştirdiği gibi) açacak birini aramaktadır.

Yani duyu organları bakımından ikisi bir insan eden ama hikayeleri iki insanı çok aşan kişileri yan yana kurdum.

Dimitri, Moğollar tarafından sağır edilmiştir, Kör Leon’la birlikte Kapadokya’ya gelir. Dimitri bir kilise ressamıdır, ünü bilinmektedir. Tam resim yapacağı gün bir aksilik  olur. O aksilik sizin o sorduğunuz Anadolu’nun hikayesini görünür kılar.

Nedir bu hikaye?

Selçuklu çağında emirler ve beyler din bakımından karışıktı, yani Hıristiyan emirler çoktu ve Selçuklu’ya bağlıydılar. O zamanlar devletin adı da Rum Sultanlığı’ydı. Bu zengin topluma gözünü dikmiş olan Moğollar Anadolu’ya girmiş ve birden ortalık karışmıştı. İznik’teki Bizanslılar (O zamanlar tabii Roma İmparatorluğu’ydu adı) ve Haçlılar bu yıkıcı gücü iyi bir şey sanıp Anadolu’yu yalnız bırakmışlardı.

Romanımıza göre Kör Ressam, kardeşlerini öldüren, kendisini de öldü diyerek bırakan Moğollar yüzünden yarım kalmıştır. Kulağına resim fırçaları sokularak sağır edilen Dimitri, sanattan anlamaz Moğollardan siyasal nedenlerle değil, işte bu kişisel olay yüzünden nefret eder. Onları siyasal olarak analiz edecek güçten yoksundur. Fakat ressamın bu tavrı kilise tarafından onaylanmaz ve kişisel yıkım başlar.

Haydar, romanımızın asıl kahramanı, zorla olaylara itilmiş bir karakter olarak bu sırada sahneye çıkacaktır. Kapadokya’nın efsane yeraltı şehirlerinde Moğollara karşı bir direniş örgütleyecek ve sonunda tek başına kalacaktır.

Bu roman bir trajediyi anlatır.

Trajedi, kahramanın yaşamla baş edemeyişinden doğar ve üstelik hiç de suçu olmadığı halde onu suçlu gibi bir başına bırakır.

Sorunuza verdiğim bu uzun yanıtı şöyle toparlayayım:
Zaman Yeli, Anadolu’daki birkaç insanın tarih içindeki hikâyesidir.

Romanınız epey kaotik bir dönemi, Anadolu’da Selçuklu ve Bizanslıların egemen olduğu, Moğol istilasının yaşandığı dönemi anlatıyor. Zamanla yaşanan çözülmeyi anlatmanızın özel bir nedeni var mı?

Roman yazarının amacı anlatacağı kişisel öyküye bir arka plan bulmaktır. Tarihçilik roman yazarının işi değildir. Selçuklu ve Moğol çağını anlatmamın nedeni romancılığımızda pek yazılmamış olmasıdır. Yazılsa da tarihçilik yapar gibi yazılmıştır. Bir başka yazma nedenim de kişiseldir. Sonuçta ben İç Anadoluluyum ve “bir yazarın doğduğu dünyanın dilini ve kültürel atmosferini yeniden kurmak” gibi bir derdi olması gerektiğini düşünüyorum.

Kitapta  döneme dair pek çok detay da var. Örneğin kilise resminin nasıl olması gerektiğine dair kurallar, hiyerarşik göstergeler, semboller. (Özellikle de tek başlı iki gövdeli, yılan biçiminde iki kuyruğu olan.) Nasıl bir çalışma süreci izlediniz kitabı yazarken? Bu bilgileri hangi kaynaklardan topladınız?

Ben tarih bildiğim için roman yazmadım, yazarken tarihle karşılaştım. Bugünü düşünelim: Gazeteciyi yazıyorsak, onu yalnızca “yazarken” değil, bulunduğu kurumla, toplumsal çevreyle, siyasetle ilişkileri içinde kavrarız ve kişisel dünyasında dolanırız: “Biriyle ilişkisi var mı, mutlu mu, mutsuz mu, bunun anlatılmaya değer yanı nedir” gibi. Bir kilise ressamını anlattığımızda da “nasıl resim yapar, resimler niye böyle, bunu kimden öğrenmiştir, o dönemde resim yapmak için neler yapılırdı” gibi sorular sorar ve bunu kişisel öyküyle birleştiriririz. Ben Anadolu’nun pek çok imgesi hakkında düşündüm, onları yeni bir biçim içinde kurup kuramayacağımı araştırdım. Çünkü roman modern bir formdur, geçmişi olduğu gibi anlatmak tarihsel roman olamaz: Yazar öyle bir dünya kurar ki, geçmişi sezeriz. “Hmm şu olaylar şöyle olmuş demek ki” dedirtmek roman yazarının işi değildir. Öte yandan yine de yazardan diliyle, toplumsal ilişkileriyle ve kişileriyle bir tarihsel atmosfer yaratmasını, bizi o çağa inandırmasını bekleriz. Bu, ne yaşandığını bilme arzusundan nasıl yaşandığını merak etmektir. Roman işte bu “nasıl” sorusuna verilen yanıttan çıkar.

Ressam, şair yahut müzisyenden farkı yoktur yazarın. O bir imge, bir sarsıcı düşünce peşinde dolaşır. Romancının bol bol okuyup o gerçeklere göre roman yazdığını söylemesi edebi bir tutum değildir. “Çok araştırdım, çok okudum” demek romancılığa değil, bilimsel araştırmaya uyar. Yazar elbette okuyacaktır.  Fakat amacı bilgi değil, sanattır. Yazar aklımıza seslenen bir konuşmacı değil, duygularımıza seslenen bir hikaye anlatıcısı olduğunu bilmek zorundadır. Maalesef Türkiye’de tarih romancılığı çok uzun zamandır dinin, siyasetin tezlerini yinelemiş veya tarihçilik, toplumbilimcilik hevesleri kursağında kalmış olanların oyun sahası olmuştur. Ben tarihsel zemini doğru kurar, sonra insan hikayesi anlatmaya bakarım. Vay ki sanattan tarih öğrenenlerin haline!

Yazar bugün yaşayan insandır, geçmişi bilmek ve olduğu gibi anlatmak gereksiz ve büyük bir iddia olur. Geçmişin bilgisi sanat bilgisinin sırtındaki yüktür. Romancı insan davranışına gizler bilgiyi, söze sıkıştırır, yaşam ayrıntılarında yaratır geçmişin duygusunu. “Şu şuydu, bu da bu” tavrı tarihçiye yakışır.

Konusu gereği sanatçılara da geniş bir parantez açıyorsunuz Zaman Yeli’nde. Mesela “Din kurallarına karşı çıkmayı düşündüğü yoktu, sanatı kurallara bağlayarak ressamı ruhsuz bir kişiye çevirenlere karşı koymak istiyordu yalnızca” diyorsunuz. Bunu nasıl açabilirsiniz? 

Şüphesiz bir ressam hikayesi olarak başlayan Zaman Yeli’nde sanatçının iç düşünceleri dışa vurulmuştur. En azından bugünün okuruna o zaman bu resimler niye yapıldı, nasıl yapıldı konusunu sezdiren bir tarafı vardır. İşte ben orada sanatçının –modernliğe özgü- özgürlük arzusuyla, ortaçağa özgü sanatın kuşatılmışlığı arasındaki çelişkiyi, aslında bugün görebileceğimiz bir yerden ele aldım. Durum açıkça şuydu: Sanatın din kurallarıyla belirlendiği bir yerde, dine karşı çıkmasanız bile, aykırı davrandığınızda sizi bekleyen şey ölümdür. Elbette Zaman Yeli’nin sanatçı olmayan kahramanlarına da bu ölüm, özgürlük arzusu olarak esin vermiştir. Biraz gülünç, biraz da yanlış anlaşılmış olarak.

Tempo, Kasım 2015

Bazı Ölüler Dirileri Kurtarır

Nazım Hikmet (1902-1963)

Sevinçle atlamıştım ışıklı bir göle atlayan kurbağa gibi. Nazım’ın şiirleriyle bambaşka bir dünya keşfediyordum, onun saçlarının yerine başında kızıl bir alev varmış gibi görünen resmine bakıyor, okuduklarıma inanamıyordum:

Denizin üstünde alabulut,
Yüzünde gümüş gemi…

Şairin başına ne gelmişti bilmiyordum. Yaşam bana bahardı, on yedi yaşımdaydım. Ne gelirse gelsindi anlayabilecek gibi de değildim, ben o sesin ışığıyla deliye dönmüştüm:

Hep bir ağızdan türküler söyleyip
Hep beraber sulardan çekmek ağı…

İlk kez zihnimde biriktirdiğim sözlerle bakıyordum dünyaya. Bana yaşam bambaşka görünüyordu: Dünya meğer yalnızca görülmez, bir de hayal edilirmiş, bunu anlıyordum.

Yazının Devamı K-24 HER ŞEY sekmesindedir.

Link: 

http://t24.com.tr/k24/yazi/bazi-oluler-dirileri-kurtarir,422

Acı Durum

Gezi olayları, Taksim, 2013. Bülent Kılıç, AFP

Gazetecilerin hapse atıldığı dünden bu yana Diyarbakır Baro Başkanı cinayete kurban edildi.
Bir an durdum, "ne oluyor" diyerek, düşündüm. Gördüm ki barış, demokrasi ve özgürlük isteyenler; sen, ben o, hepimiz ensemizde dolaşan en az bir katille gezmekteyiz.
Korku duymadım bunu anladığımda. Beni dehşete düşüren şey her katilin arkasında gazeteci kılığına girmiş en az bir şakşakçının olduğunu ve her yalancının arkasında da ona hak veren bir yığının durduğunu görmekti.
Bu ülkede hakikat artık yalandır.
Bu ülkenin gerçeği ölümdür.
Söyleyin hangi sabah ölümle uyanmıyor, hangi gün ölüm haberi alarak uyumuyorsunuz?
Bu ülkenin durumunu "Selçuklu yükselişi", "Osmanlı dirilişi" olarak algılayan, yaşamla bağını koparmış ölümseverlerin elinde rehin kaldık, mutlulukları bozuk para gibi harcıyoruz.
Düşünüyorum da bu çıldırmış adamlar özledikleri yere vardıkları zaman nasıl mutlu olacaklar, bilmiyorum.
Ölümler üzerine kurulmuş bir mutluluk olur mu? Kıyımlarla gelen şenlik? Acılara sevinilen dirlik?
Fakat şu olur:
Gazetecilerin özgürlüğüyle gelen esenlik. Halkın bilgi edinme hakkından gelen gönenç. Sevinçle hasat. Güle oynaya üretim.
Gülerek mutlu bir gelecek kuran kişilere şaşılmaz; şaşırtıcı olan, inciterek, kırıp dökerek, yıkarak, başkalarını kendisine benzetmek için baskı kurarak yönetenlerin, mutlu bir geleceği kin ve nefretle kuracaklarını sanmalarıdır.
Tarih böyle zorbaların insanlığımıza verdiği zararlarla doludur. Bütün zorbalar insanlığın unutkanlığından yararlanıp geçmiş zorbalıkları yineler; ilginçtir, benzerlerinin başına gelenleri düşünmek bile istemezler. Kendilerini daima "ilk" zannederler! Oysa geçmişe dikkatle bakmak gerekir, özeneceğimiz şeyler hep yaşanmamış ve denenmemiş olan insanca seçimlerimizdedir. Hegel'in söylediği gibi "tarihe baktığımızda ilk gördüğümüz şey yıkıntılardır."
İşiten kulaklar bilir, o yıkıntılar arasında hep katilin adı fısıldanır: Midas'ın sazlıklara fısıldadığı sır hiçbir zaman sır olarak kalmamıştır.

Bir Ödül Haberi

Yıldız Moran, Kapadokya 1953

Ankara Üniversitesi'nin verdiği edebiyat ödülünü roman dalında Yine Doğdu Tanyıldızı'nın aldığını öğrendim. Bir Ankara Üniversitesi mezunu olarak bundan özel bir mutluluk duyduğumu, ödül jürisinin gerekçeli kararının  ise bana ayrı bir mutluluk verdiğini saklamayacağım.
Jüri, gerekçeli kararını şöyle açıklamış:

Prof. Dr. Necdet Adabağ, Prof. Dr. Mukadder Yaycıoğlu, Prof. Dr. Birsen Karaca, Turhan Günay ve Doç. Dr. Ömer Adıgüzel’den oluşan seçici kurul üyeleri tarafından, Anadolu’daki sözlü gelenekten ve çağdaş dünya edebiyatından beslenerek yereli evrensel bir dille anlatmayı başarması, romanının anlatıcısı, anlatıcının da bir yazıcısının olduğu yeni bir anlatım yolunu denenmesi, bu ikilinin anlatım ve yazdıklarıyla olguları izletmesi, dönemin atmosferini iyi anlatması, içeriği, biçimsel özellikleri ve üslubuyla felsefe, edebiyat psikolojisi, edebiyat sosyolojisi, dinler tarihi gibi disiplinler arası alanların ilgi odağı olabilmesi nedeniyle Gürsel Korat’ın Yapı Kredi Yayınları arasında yayımlanan Yine Doğdu Tan Yıldızı adlı romanına...

Bu ödülü, E. Hazım Tepeyran'dan bu yana edebiyata konu olmamış Niğde'ye ithaf ediyorum.
Kitaplarımla yıllardır Kayseri'de, Kapadokya'nın bayırlarında dolaşıyoruz. Yine Doğdu Tanyıldızı ise Niğde'de doğdu ve oralı oldu. Kapadokya'nın bu en uç noktasını içime aldım, yıllardır tutkunu olduğum coğrafyasını benim bildim ve sonraki kitabım için Nevşehir'e doğru yola çıktım.
Böylece, bu mutlu olay aracılığıyla söylemek isterim ki 2016 başlarında yayımlanacak olan yeni romanım, Nevşehir'in beşiğinde sallanacak. O şehirde attığı adımları umarım roman sanatının bize verdiği olanaklardan mutluluk duyarak -bir kez daha- hep birlikte izleriz.
Öykü Ödülü'nü Ateş Etme Silahsızım adlı kitabıyla kazanan Hakkı İnanç'ı da buradan kutluyorum.

Üçüncü Dünyacılık Canıma Tak Etti

Oryantalistler doğuluların hiçbir zaman batılı gibi düşünmeyeceğini öne sürerek yalnız hayali bir doğu değil, hayali bir batı da yaratmışlardı. Durum böyle olunca “Doğucu” diyebileceğimiz insan tipi doğmakta gecikmedi ve oryantalistin (“Batıcının” da diyebilirdik) tanımına uyarak batılılar gibi roman yazmadı, film çekmedi ve resim yapmadı. Bu kibir kumkuması insan tipi, “Batılı” olanla “Batıcı” olanı ayıramadı ve tam da o beyaz adamın umduğu şeyi fazlasıyla yaptı: Olayları uhrevi, iç yolculuk gerektiren, duygusal, erkeksi, masaldan ayrılmayan, ergen maceracılara benzeyen yönden kavradı; bilgileri sezgisel yoldan dile getirmekle yetinmeyip, bunu kendinin propaganda yolu olarak da benimsedi. Böylece rasyonel olanaklarla kavranacak dünya, doğuculuk tarafından yalnızca Batı’ya ait bir alan olarak dışlaştırıldı, “nesnel dil”, “karakterlere mesafe”, “bilimsel merak” yahut “dünyevi hukuk” batılının işi oldu.

Yazının devamı K24'te okunabilir. Link:

http://t24.com.tr/k24/yazi/ucuncudunyacilik,457

Adım ve Benliğim

Kiyoshi İkezumi, Restaurant

(...)

Okumayı öğrendiğimde adımla çok uğraştım. Heceledim: Gür-sel. “Gür” sözcüğü en çok ağaçları ve saçları getirirdi aklıma. Gür akan bir seli aklım almazdı. “Niye selim ki ben” derdim, bir nesne, yıkıp geçen bir su olmak hoşuma gitmezdi. Bu adın akıllı bir baş olmayı, yetenekli ve sezgili olmayı dile getiren, insanı odağa alan bir yanının bulunmayışı beni hafiften incitirdi. Kemal gibi, Hakan gibi adları olanları daha etkileyici bulurdum. Fakat çocukluğumda Şükrü ve Şaban gibi adları olan çocukların da isimlerinden yana pek dertli olduğunu anımsıyorum: “Şükrücük” Kayseri’de zenneler için kullanılan bir deyimdi; Şaban da zaman içinde avanaklığın simgesi oldu. Neyse ki, benim adımın başına böyle talihsiz şeyler gelmedi.

“Gürül gürül akan bir sel”e benzediğim, bir fikir taşkınlığı içinde coşkuyla yazdığım zamanlar çoktur. Bunu daha efendice söylersem, insanın adıyla kişiliği arasında bir bağ olduğunu kendime baktığımda doğrulayan bir şeyler bulmuşumdur. İnsan kendini adına mı benzetir yoksa bir adda kişiliği bilinçdışından kuşatan bir yığın itki mi gizlidir, bunu bilemeyiz. Şu doğru: Adımda bir coşku gizli ve ben bir okulda büyümüş çocuğum; dolayısıyla adımla seremonik gösteriş arasında bir ilişki var. Adım, söylevci bir kişiliğe uygun; ya da şimdi bir yalanı uydurdum ve onun arkasından laf oyunu yapıp duruyorum, emin değilim.

(...)

İnsan adının yanlış anlaşılmasına bozuluyor. Bana “Gürel” “Göksel” “Yüksel” ve hatta “Görsel” diyen bile olmuştur. Bunlar çok canımı sıkardı ama gencecik bir adamken Ankara Ulus’ta bana “Ahmet” diyen kıza hiç kızmadım. Ziraat Bankası’nın önündeydi, tiril tiril giyinmiş bir kız “Ahmet” diyerek bana seslendi ve gülerek koluma girdi. Edepli bir soğuklukla kızı yanımdan uzaklaştırdım, hiç üstelemeden ve şaşırmadan yoluna devam etti ve yolun karşısındaki bir adama doğru gitti. Ben onu hayret ve şaşkınlıkla izliyordum: Adama bir şeyler söyledi ve koluna girdi. İşte o anda anladım ki adımı tamamen farklı söyleyen ilk kişi, bir sokak kadınıymış meğer.

(...)

Belli bir yaşta çocukların adlarını tersten okuma macerası başlar; doğrusu onun tadını çıkaracak bir adım yoktu: Les-rüg. İnsanın adı Efe olsa tersten de efe olur; Memet olsa “temem” diyerek şakasını yaparsın fakat “Lesrüg” herhangi bir eğlencenin konusu olamıyordu.

(...)

Yunanlılar için G harfi kâbus gibidir, yıllar önce gazetecilik yaparken Yunanistan’da fotoğrafçı arkadaşım Gökhan Tan’la bir köydeydik. Köylüler bizi çok sevdiler ama adımızı zor söylüyorlardı: Nedeni G’nin başta oluşuydu. Bu nedenle Gökhan’a kısaca “Han”, bana da “Sel” dediler. Almanlar Gürzıl, İngilizce konuşanlar Görsıl İtalyanlar için Gurtsell gibi dönüşümler geçiriyordu adım. Bunlar beni eğlendiriyordu ama Türk olduğu halde bana Görsel diyenleri hiç affedemedim.Çocukluğum Kayseri’de geçtiği için oranın şivesi içinde büyüdüm. Benim için okuyup öğrendikçe bunları dillendirmekle ilgili hançere sorunları oldu: Bazı ifadeleri söylerken hep utandım: Kayseri’ye ihanet etmek zordur: Bir kere oraya “Gayseri” denir, “K” olmaz. Yerel söyleyişte “r” sesi baskın değildir, “ü” harfi de genellikle söylenmez. “Gürsel” yoktur Kayseri’de “Gursel” vardır. Kayserili “Şukrü” deyişinden belli olur, “Tütün” yine “tütün”dür ama “kürtün” derken ilk ü’nün üstündeki noktalar gider ve ona “kurtün” denir. “Köylü” derken “koolü”, “küçük” derken “guççük” denmelidir. Bu nedenle benim adımın taşradan Ankara’ya gelmesi biraz zor oldu ama sevindiriciydi, çünkü ölçünlü Türkçede adımın seslenişi kulağıma şarkı gibi tatlı geliyordu. Artık “Gursel” diyen yoktu bana, film yıldızı gibiydim, “Gürsel” diyorlardı ama ben adımı içimden niye yalan söyleyeyim “Gursel” olarak tanıyor ve kabul ediyordum. Bunu unutmam yıllarımı aldı, çünkü çocukluğun perçini çok kolay çıkmaz.

Tam buna alışmıştım ki internette mail adresi alırken tekrar “gursel” oldum, bu kez de “gurselkorat@” derken utanmaya başladım, insan utanır mı böyle şeylerden, evet utanır.

 Anlaşılacağı üzere adıma zaman zaman yabancılaştım: Cezaevi anonsunu dinlemek iyidir; insan adını orada sever ama arandığını bildiren gazete haberinde ya da “görüldüğü takdirde karakola ihbar edilecektir” şeklindeki radyo anonsunda adını işitirsen içinden ben o değilim diye bağırmak geçer.

(...)

Karacoğlan “Adın neyidi unuttum, sorulmayı sorulmayı” der ya, ister sorulsun ister sorulmasın, adımız zamanla kimliğimiz olmayı da aşıp benliğimizin bir parçası haline geliyor. Yalnızca kod adı taşıyan devrimciler, işkencede adlarını saklamak gibi bir travma yaşamışsa kendi adlarıyla suçluluk bağı içinde olurlar. Yine de adını sevmeyen insana pek az rastlanır. Çünkü ad söylendikçe kişinin tarihindeki pek çok yere iz düşürerek ruha yerleşir. Böylece zavallı ben, hayvan bedeninde akıl taşıyan bir canlı olarak, ölümlü olduğumu unutup yüksek benliğimi ve sonsuz yaşayacağını sandığım adımı hayal ederim. Oysa benliğim o ad olmadan da vardır, bunu fark etmem bile. Ben oluşumun bir gün sonu geldiğinde, yani öldüğümde fiziki varlığım yok olur; adım yalnızca ad olarak kalır. Ne tuhaf! Öldükten sonra anımsanmak, benliğimiz yok olduğu halde pek çok insanda da aynısına rastlanan bir adla mümkündür.

Bana Adını Söyle, 24 Yazar Adını Anlatıyor (Ortak Kitap)’tan kısaltılarak alınmıştır.

YKY Hazırlayan Filiz Özdem İstanbul 2014 

RÜYA KÖRÜ, YENİDEN

Rüya Körü basıldı geldi. Sevinçle elime aldım yeniden.

Roman önümüzdeki günlerde Yapı Kredi Yayınları’nda, yeni kapağıyla raflara çıkacak.

Ben Rüya Körü’nü, hep Türklerden Bizans’a bakmanın tersini yapmak, yani Bizans’tan Türklere bakmak için yazdığımı sanırken işin bildiğimden öte yanları olduğunu okurlardan öğrendim. Doğrusu her yazarın okurunun yorumlarından ötürü zihninin açıldığı durumlar çoktur.

Örneğin Rüya Körü’nün” fantastik roman” başlığı altında da değerlendirilebileceğini hiç düşünmüş değildim ama Sevin Okyay’ın, İstanbul’daki bir toplantıda romanımdan böyle söz etmesi, Fabisad’da bu kitabımın özel bir ilgiyle sevildiğini anlatması yüzünden “olabilir” dedim, “evet mümkündür bu.”

Çünkü bu roman geçmiş ve gelecek kavramlarının felsefi ağırlığını asla olmayacak bir şeye (yani rüyalarda geleceğin veya geçmişin bir kısmını görmeye) yükleyerek yumuşak bir iç sesle fantastik oluvermişti. Bu, benim roman dünyama ait bir özel deneme olarak not edilebilirdi: Çünkü anlatıcılıkta çağrışımdan çok duyulara yöneldiğim için fantastik yapı yazdıklarıma giremez bir şey gibi duruyordu. Üstelik Rüya Körü’nde anlatılan tarih, tarihçilerin –beni çok mutlu eden övgülerle- belirttikleri üzere çok kesin bir dille ve duyusal şaşmazlıkla betimlemiş ve bu kesinliğin üstüne fantastik yapı oturtulmuştu.

İşte bu yapılan şeyden ötürü Rüya Körü’nü ben yazmasam, bu kitabın uyandırdığı derin şaşkınlığı daha rahat tanımlayabilirdim.

Bazen göz gezdirip aforizmalarıma takılıyor ve mutlu oluyorum. Doğrusu bazen “bu sözleri o sırada düşünüp yazmış mıyım” diyerek şaştığım çok olur, Rüya körü de bunların başında geliyor.

Toplum Kendi Barışını Yapacak Güçtedir

Toplumların yaşamında silah, Çehov’un öykü-olay tanımını akla getirir: Öykünün başında duvara silahı astıysan, sonunda patlaması gerekir.

Devlet Reyhanlı’da sünni eksenli bir çizgiyi seçtiğini ilan ettiğinde ve Nusra’yı özgürlük savaşçısı saydığında bu silahı göstermişti: O gün bugündür bu silahın bütün toplumu etkileyeceğini birazcık aklı olan herkes gördü.

12 Eylül sokak savaşlarından geçtiğim, okul işgalleri ve çatışmaları gördüğüm, bütün bu saçmalıkların 12 Eylül’de Mamak bedelini ödediğim halde, yaşamımda hiç tanık olmadığım kadar büyük bir bölünmeyi izliyorum. Aklım başımdan gidiyor. Kitlesel akılsızlık olan faşizmin böylesine kışkırtıldığı başka bir dönem bilmiyorum.

Ben ve benim gibiler başkalarının görmediği şeyi gören roman kahramanlarına benziyoruz, küçücük bir azınlığız ve dudak uçuklatan nicelikte büyük bir kitleyi ellerinde palalarla, üzerlerinde bombalarla, bellerinde silahlarla dolaşırken görüyoruz.

Bu, aklımızın büyüklüğünden geliyor olabilir -hiç de aklımızı küçük görmek niyetinde değilim- ama doğruya doğru; vicdanımız aklımızdan büyük olmasa o korkunç gerçeği algılayamazdık.

Bir diktatörlük hevesi için toplumun ateşe atılması, yeryüzünde ilk kez görülen bir olay değildir. Elbette bütün bunlar şöyle ya da böyle yaşanır ve toplum durulur. Geriye baktığımızda göreceğimiz şey ölüm dolu şehirler ve dağlarsa, bunun sorumluluğunun kimde olduğu bilinecektir. Adaletsizlik değiştirilemeyecek ve bedeli ödenemeyecek kadar büyük bir suçtur. Neden-sonuç ilişkileri açık seçik belli olan romanlardan farklı olarak yaşam, nedenine sonucuna bakmaksızın bu olayların sorumlularını lanetleyecektir.

Antik Yunan’dan beri kitlelerin ve insanlığın lanetinden ağır bir ceza olmamıştır.

Yaşadığımız kan siyaseti çoğunluğun hiçbir şekilde işine yaramaz; bir çılgınlıktır, mahalle kabadayılığıdır, akıl ve izandan nasibini almamıştır.

AKP bütün yaptıklarının nedeni olarak başkalarını suçlayan bir Dostoyevski kahramanına benziyor: Şizofrenliğin ilk büyük romanı Öteki’nin kahramanı memur Goladkin gibi sorumsuz, seviyesiz ve gülünç bir halde yaşıyor ve kendini başka bir şey sanıyor.

MHP, evlatlarını öldürerek kocasından intikam alan çılgın Medea gibi nevri dönmüş, elinde satırla yol kesen canilere destek veriyor.

CHP’nin belki tamamı değil ama bünyesindeki pek çok kişi, koalisyon görüşmeleriyle oyalanıp iki büyük partinin “istkrarını” tesis etmeye çalışırken Körleşme’nin Prof. Kien’i gibi kafasındaki dünyada yaşıyor.

PKK, üç Arap’ı katleden, bir yandan da annesinin ölümüne üzülmeyen Mersault gibi kendi kafasındaki yabancılık dünyasına gömülmüş.

Bu hikayenin trajik kahramanı HDP’dir; trajik kahraman hiç de işlemediği bir suçla toplum dışına sürülür ve bilinir ki aslında asıl suçlular onun dışındaki herkestir. HDP olsa olsa tanrılara başkaldıran ama onların gücünde olmadığı için küçük düşürülmeye dayanamayan, bu yüzden de canına kıyan Aeas’a benziyor. Mezara gömülmesi bile çok görülen Aeas.

Toplumların korku romanına benzemesi yöneticilerin suçudur. Eğer rahat bırakılırsa her toplum kendi Savaş ve Barış’ını yazacak güçtedir. Savaşa karşı koyan kadınları yazan Aristophanes’ten bu yana, insanlık için Lysistrata’ya benzer öyküler kurmak çocuk oyuncağıdır.

Zor olan ölüm seviciliğidir, yaşamı sevmek değil.

Ölüm isteyenler her türlü kötülüğün kaynağını sihirli aynalarına bakarlarsa göreceklerdir

Birgün, Pazar, 9 Ağustos 2015

EDEBİYAT VE PEDAGOJİ

Sorbonne'un avlusunda Victor Hugo, Paris 

Edebiyatın özerkliğini ve başka temsil biçimleriyle karıştırılmaması gerektiğini hep savundum. Edebiyat kendi başına bir alandır, dini, felsefeyi, bilimi veya politikayı konu alabilir ama onlarla aynı şeyi yapamaz.

Pedagoji ve edebiyat da birbirinden farklıdır. Bir yazının edebi değeri, eğitsel değeriyle ölçülmez.  Edebi değer, eğitsel değer gizlendikçe yükselir. Bir eğitimci, edebiyatla eğitimin farkını bilmek zorundadır. Ayrım yapılmazsa, bunun edebiyatla siyaseti aynı saymaktan farkı kalmaz.

Eğitimci edebi metni öğretendir, edebi metnin tarafı değil.

Edebi metin her yeniden üretilişinde yeni anlamlar edinen, duygulara göre biçimlenen bir şeydir. Oysa eğitim bir bilimdir, neyin ne zaman öğrenileceği, nasıl öğrenileceği, gelişim yaşlarına göre alımlamanın ne olacağı gibi konuları gözetir. Eğitim, metnin kişinin gelişim basamaklarına göre nasıl kavranacağını inceler. Bu açıdan duygulara değil akla göre düzenlenmiştir.

Kızım, benim romanlarımı ve öykülerimi okumak için sabırsızlandıkça ona “Dur, henüz yaşın gelmedi” dememin nedeni eğitseldir; “Artık okuyabilirsin” dememin nedeni de.

Okul edebiyata eğitimden bakar, bu nedenle hiçbir aklı başında edebiyatçının bir eğitim malzemesi olarak okunmayı istemeyeceğini düşünmüşümdür; çünkü akılla tanımlanan, yan yatırılan, ters çevrilen bir sanatsal metin kadavraya benzetilmiş olur. Okul böyle yaparak edebi metnin değerini akılla göstermek derdindedir. Bunu kısmen başardığı için, iyi okullardan edebiyat sevgisi çıkar.

Edebiyatta ahlaki sınırlama yoktur, oysa eğitim –ister bilimsel ölçütlerle deyin, ister yönetsel kurallarla- edebi ürünü ahlâki açıdan da ele alır. Ahlâk da neymiş diyerek diklenmek bir başkaldırı olabilir, hatta bu başkaldırı edebi bakımdan bir değer taşır. Fakat eğitbilimsel ölçülere göre yapılandırılmış bir kurumda edebiyat, -nezaketen söylenmiş sözler dışında- eğitimin yerine konmaz. Okullar edebi olanla olmayanı seçme işlevi edinmemişlerdir, kendi kurumsal kimliğine uygun olanı seçmekle yetinirler.

Kurum ölçü ve düzendir, edebiyat ölçü ve düzen tanımaz. Bu nedenle kurumsal yapılar tarafından edebi ürünün hep kuşkuyla karşılandığı ve denetlendiği görülür. Edebiyatın tarihi buna karşı çıkmanın seçkin örnekleriyle doludur. Edebi ürünün baskılanması ve denetlenmesi bu yüzden faşizm sayılır. Fakat kurumlar bazı edebi metinlerle bağdaşmayıp uzak durdukları için eleştirilemezler.

Bir kurum çok beğendiğimiz bir metni “Beni temsil etmiyor” diyerek geri çevirdiğinde takınılması gereken tavır, o kurumu metne ikna etmek olamaz. Çünkü kabul etmeyecektir. Adı üstünde, bir kurum, edebiyatın her türlü kurumsallıktan uzak, kişisel ve öznel dünyasını belirsiz bulacak ve oraya zorlandıkça tekinsiz bir durumda kaldığını düşünecektir.

Okulda sınırlama vardır, o yüzden okula karşı çıkmak zevkli bir şeydir. Oysa edebiyatta sınırlama yoktur. Bu nedenle edebiyat ve bir ilkeler dizisi içeren kurum olarak okul, birbiriyle bağdaşamaz. Dikkat edilmesi gereken şey, kurumun edebiyata baskı yapıp yapmadığıdır. Yalnızca eğitimciler değil her kim olursa olsun, bir kişi, edebi metin yüzünden başına bela alırsa onu savunmak zorundayız; fakat bir eğitimci pedagojik alanla edebi alanı birbirine karıştırmışsa, yahut edebiyata yaslanarak pedagojik alanı ıskalamışsa onu savunmak zorlaşır. Eğitimci, metnin yaratıcısı ya da savunucusu değil, taşıyıcısıdır.

Edebi metin manifesto sayılmamalıdır. Kurmaca yapıt, duyguların ve düşüncelerin artistik yoldan insan deneyimine sunulma eylemidir. Bunu bilmemek, siyasetçi olmakla edebi metinde siyaset yapmak arasındaki farkı görmemek kadar vahim sonuçlar yaratır.

Bu farkı göremeyenlerin eğitimci olması ise çok hazindir.

Aujourd'hui la Turquie'de Fransızca yayımlanmıştır. 125. Sayı Agustos 2015 Sayfa 4